De rijken worden rijker en de armen worden armer. Hoe vaak
hebben we dat al niet gehoord! Is dit niet van alle tijden? Het
verschil tussen arm en rijk zegt veel over het niveau van bewustzijn in een beschaving.

Om over dit onderwerp iets zinnigs te zeggen, moeten we eerst eens kijken naar wat er eigenlijk wordt bedoeld wanneer we
spreken van arm en rijk. Je kunt je rijk voelen, omdat je alles hebt wat je vindt dat je nodig hebt, en je kunt je arm voelen als dit niet zo is. Ik wil mij in dit artikel meer toespitsen op het economische
aspect van de samenleving en hoe dit ons voortbestaan als mensheid bedreigt.

Wanneer ben je, financieel gezien, rijk? Hierover bestaan allerlei ideeën. Ook ik heb er ideeën over en die wil ik delen met eenieder die daar voor openstaat.

Alles in het universum is polair van aard. Elke pool heeft een
tegenpool. Tussen deze twee polen kun je een schaalverdeling
aanbrengen: een schaal van arm naar rijk met allerhande stadia daar tussenin. Elke pool en tegenpool opzich kun je echter ook op een schaal uitzetten. In het geval van armoe, bijvoorbeeld, is het laagste punt op de schaal “niets bezitten” en het hoogste punt “net kunnen
overleven”. Gaat het om rijkdom, dan is het laagste punt op de schaal “comfortabel kunnen leven” en het hoogste punt “miljardair zijn” en daar zitten ook weer allerlei schakeringen tussenin.

Het zijn de extreme punten op deze schalen van armoe en rijkdom die een samenleving destabiliseren. Wat doen mensen die niets hebben? Ze grijpen wat ze grijpen kunnen. En wat doen mensen die onbeperkte mogelijkheden hebben? Ze misbruiken hun macht door te parasiteren op mensen die minder of geen macht hebben.

In een samenleving waar je arme en rijke mensen hebt, regeert de angst. De rijken zijn bang om hun rijkdom te verliezen en de armen zijn bang dat ze niet genoeg bezit kunnen vergaren om te overleven.

We leven in een samenleving van tegenstellingen, omdat we ons niet één voelen met onze medemens. We zijn allemaal mensen die een bepaalde kwaliteit van leven nastreven om het leven aangenamer te maken. We willen ons allemaal gewoon beter voelen.

Wat gebeurt er wanneer er, in wat voor samenleving dan ook, iemand denkt dat hij meer recht op bezit heeft dan de anderen in die samenleving.

Misschien herinner je je nog die film uit 1980 “The Gods Must Be Crazy” waar inboorlingen geconfronteerd werden met een flesje Coca-Cola.
Je zou de vergissing kunnen maken dat die inboorlingen ruzie kregen met elkaar, omdat dat flesje Coca-Cola voor hen een mysterie was dat ze toeschreven aan hun goden. Wel, er was daar duidelijk meer aan de hand. Het ging in het verhaal van die film duidelijk om macht.

Als jij iets hebt wat een ander niet heeft, dan is het vaak zo dat je macht kan uitoefenen over die ander. Die macht kan angst veroorzaken bij zowel de machthebber als de mensen die met die macht worden geconfronteerd.

De machthebber kan bang worden om zijn macht te verliezen en de mensen die onder invloed staan van de machthebber, kunnen bang worden voor de gevolgen van deze invloed. Er is op zich niets verkeerd aan macht indien de macht positief wordt gebruikt Een positief gebruik van macht houd in dat de machthebber zijn macht enkel gebruikt om de menselijke beschaving en haar relatie tot de natuur te verbeteren. Alle andere gebruik van macht kunnen we beter als negatief beschouwen.

Ik wil graag een ideaalbeeld scheppen van de menselijke samenleving.

Hier mijn hersenspinsel:

In mijn ideale samenleving werkt elk lid van die samenleving voor zijn samenleving. Omdat elke samenleving gedragen wordt door de natuurlijke omgeving zal een ideale samenleving geen overdreven schade in de natuur veroorzaken.

Samenleving betekent in mijn ideale samenleving ook echt “samen leven”. Mensen die samen leven ondersteunen elkaar waardoor ze samen beter kunnen voortbestaan.

Mijn ideale samenleving bestaat alleen uit gezinnen groeperingen en bedrijven. Overkoepelende organisaties zijn niet nodig.

In mijn ideale samenleving helpen gezinsleden elkaar om zo goed mogelijk te kunnen leven. Iedereen werkt samen en helpt anderen naar zijn beste vermogen. Hierdoor ontstaat voor iedereen een zelfde standaard van leven.

Als je in mijn ideale samenleving zou leven dan zou je voor elk initiatief steun kunnen vinden mits het de samenleving op een hogere standaard zou brengen en niet te schadelijk voor de natuur zou zijn.

Je brengt je idee naar buiten waardoor er een groepering kan ontstaan die aan dat idee wil gaan werken. Dit kan dan uitgroeien tot een organisatie of bedrijf. De mensen die mee willen werken staan achter het idee en zijn bereidt om samen te werken.

Ik vermoed dat er maar één persoon voor nodig is, die vindt dat hij niet samen hoeft te werken, om de gehele groep in een neerwaartse spiraal te drukken.

Je ziet het vaak gebeuren op scholen. Er is één kind in de klas dat niet met de andere wil samenwerken en dit kan al genoeg zijn om de sfeer te verzieken en alle activiteiten te ondermijnen. Ineens hebben we een leraar nodig die ook politieagent moet kunnen spelen.

We zien dit niet alleen in scholen gebeuren maar ook in gezinnen, organisaties en bedrijven. Eén persoon met genoeg macht kan alles ondermijnen en die persoon hoeft niet eens constant in de groep aanwezig te zijn.

In de menselijke beschaving werd het begrip economie geïntroduceerd dat met behulp van een geldsysteem ervoor moest zorgen dat mensen beter konden samenwerken. Ik weet niet of dit om die reden werd ingevoerd maar laten we daar voor het gemak even vanuit gaan. Op alle benodigdheden werd een prijskaartje geplakt. We gingen handel drijven eerst door dingen te ruilen en daarna door dingen voor geld te verkopen.

In mijn ideale samenleving is het niet nodig om producten of diensten te verkopen omdat iedereen bereidt is om elkaar te helpen om zo tot een betere levensstandaard te komen? Als we ons gemakkelijk willen verplaatsen dan maken we voldoende auto’s voor iedereen zodat iedereen die kan gebruiken om zich te verplaatsen.

We zorgen voor goed onderhoud van die auto’s omdat we willen dat iedereen er een goed gebruik van kan maken. We maken auto’s die de natuur niet bevuilen. Wat kost zo’n auto? Niets! De auto’s zijn van elk lid van deze samenleving en worden niet als iemands bezit gezien.

Het zijn gebruiksvoorwerpen die iedereen kan gebruiken als hij/zij ze nodig denkt te hebben. In mijn ideale samenleving is er alleen gezamenlijk bezit. Er is geen privébezit. Je bezit geen grond. Je bezit geen huis. Je bezit geen auto. Je bezit geen kleding. Je bezit helemaal niets, of zal ik zeggen je bezit samen alles. Alles is van iedereen.

Je woont op een grond die niet alleen van jou is en je woont in een huis dat niet alleen van jou is en je rijdt in een voertuig dat niet alleen van jou is. Ik vrees dat er veel mensen onwel zouden kunnen worden, alleen al van deze gedachtegang.

Een samenleving zonder geld, zonder handel, zonder economie, zonder banken, zonder beveiliging, zonder politieagenten, zonder leger, zonder regering en ga zo maar door. Er is niets dat moet worden beschermd omdat het algemeen bezit is. Als er te weinig grondstoffen of gebruiksartikelen zijn dan werken de mensen samen om dit tekort aan te vullen.

Nu zou je jezelf kunnen afvragen of mijn ideale samenleving leiders nodig heeft. Ik denk van wel. Alleen is een leider in mijn ideale samenleving ook echt een leider en geen politieagent. Een leider in mijn ideale samenleving is iemand die zijn medemensen kan helpen om, op een zo efficiënt mogelijke manier, de levensstandaard van de gehele samenleving te verbeteren. En natuurlijk gaat dit niet ten koste van de natuur omdat men inziet dat dit op de lange termijn een bedreiging voor de levensstandaard zou zijn.

Leiders in mijn ideale samenleving zijn wetenschappers, filosofen, uitvinders en zieners. Deze mensen achten zich niet verheven boven andere leden van mijn ideale samenleving. Ze zien zichzelf net zoals elk ander lid van hun samenleving. Ze willen iedereen helpen om beter te kunnen samenleven.

Je zult onderhand wel denken ‘wat een utopie is dit, de mens is hier nooit toe in staat’. Wel, ik moet je gelijk geven. De mens, op zijn huidig bewustzijnsniveau, is niet in staat om op deze wijze samen te leven.

Maar, wat ik wel hoop is je te doen inzien dat het perfect mogelijk is om deze utopie tot werkelijkheid te laten komen. Wij hoeven ons alleen maar meer bewust te worden van het begrip “samenleving”.

Laten we nu even kijken naar de samenleving waarin wij leven. Wij hebben dezelfde idealen als de mensen die in mijn fictieve ideale samenleving leven namelijk een betere standaard van leven.

Wij maken slechts één enkele denkfout waardoor wij niet in staat zijn om een ideale samenleving op te bouwen. Wij denken niet aan de samenleving in zijn geheel. Wij denken aan onze eigen levensstandaard.

Als we gezamenlijk zouden denken aan de levensstandaard van de samenleving in zijn geheel, en hoe die in de toekomst kan worden bestendigd, dan zouden we niet het spoor van vernielingen aanrichten die we nu aanrichten.

Wij moeten gaan inzien dat de huidige samenleving geen toekomst meer heeft. Alle segmenten van deze samenleving staan op instorten. Ik wil je geen schrik aanjagen maar ik kan je verzekeren dat de ineenstorting van onze huidige beschaving gevaarlijk dichtbij komt.

Als je niet alleen maar je krant, de radio of je televisie gebruikt om inzicht te krijgen in wat er in de wereld gaande is maar ook de meer onafhankelijke media via het internet bestudeert dan zal je al snel tot dezelfde conclusie komen.

Als wij doorgaan met onze drang naar bezit en macht en die blijven misbruiken dan zou de mensheid zichzelf kunnen vernietigen en we zijn al heel goed op weg.

Als je dit niet kan geloven dan adviseer ik je om zelf onderzoek te doen. Stel je zo breed mogelijk op de hoogte van de toestand in de wereld. Vraag jezelf af hoe het komt dat de kloof tussen arm en rijk altijd maar groter wordt ondanks alle pogingen die worden ondernomen om hierin verbetering te brengen.

Zijn de mensen in arme landen dan zo dom dat ze niet kunnen leren hoe een betere standaard van leven op te bouwen? Wat gebeurd daar eigenlijk? Welke machthebbers gebruiken hun invloed om vooruitgang tegen te gaan en waarom? Hoe kan het zijn dat bijna alle landen ter wereld in de schuld staan?

En bij wie staan ze dan wel in de schuld? Hebben die schuldeisers wel recht op terugbetaling van die schuld? Dit zijn belangrijke vragen waarop je zelf een antwoord moet vinden. Waarom je de antwoorden niet krijgt via radio of televisie zal je pas duidelijk worden als je onafhankelijke bronnen raadpleegt.

Doe een beetje onderzoek en je zult ontdekken dat er iets goed mis gaat in het reilen en zeilen van de menselijke beschaving.

Je zult misschien denken ‘wat dan nog’  Je kunt er immers toch niets aan doen! De kloof tussen arm en rijk is niet meer te overbruggen. De rijken worden steeds machtiger en zullen de armen steeds meer tot hun slaven willen maken. Wat kun je daar noch tegen beginnen?’

Ik ben het er mee eens, je kunt het huidige beschavingssysteem niet meer herstellen. Het zal zichzelf vernietigen. Maar als het ineenstort wil dat nog niet zeggen dat er een beter systeem voor in de plaats komt.

Als je rijk en machtig bent dan is het verliezen van je macht je grootste angst. De machtigen der aarde zullen een nieuw systeem lanceren wat hen nog machtiger maakt en waarin ze nog minder angst hoeven te hebben om hun macht te verliezen en dit is al aan het gebeuren.

In de situatie waarin we ons nu bevinden heeft het geen zin meer om hier nog tegen te vechten. Wij kunnen deze strijd niet meer winnen omdat te weinig mensen door hebben dat we hun spel niet hoeven spelen. Er is dus maar één werkbare oplossing om uit de crisis te geraken en dat is je bewust worden van wat het inhoud om werkelijk samen te leven.

Er is dus een verhoging van bewustzijn nodig om tot een duurzame samenleving te kunnen komen. Ook dit is gaande. Mensen worden zich meer bewust van elkaar en wat er om hen heen gebeurd. Er zijn, over de gehele wereld, talloze initiatieven gaande waar mensen gemeenschappen vormen om tot een meer menswaardige samenleving te komen. Steeds meer mensen zullen gaan inzien dat de machthebbers hen niet gaan helpen en dat de initiatieven van de mensen zelf moeten komen.

Een machthebber heeft alleen macht omdat zijn volgelingen hem/haar die macht geven. Zodra de bevolking zelf de touwtjes in handen neemt is de machthebber al zijn macht kwijt.

Kijk maar eens naar het aantal bodyguards, politieagenten en soldaten die nodig zijn om de machthebbers hun spelletjes te kunnen laten spelen om nog maar niet te spreken van al het wapentuig dat ze voor hun wrede spelletjes gebruiken.

In mijn ideale samenleving is dit allemaal niet van toepassing. Misdaad bestaat in deze samenleving niet omdat mensen elkaar niet in moeilijkheden brengen maar elkaar juist zo goed mogelijk proberen te helpen. Omdat alles van iedereen is, is er in mijn ideale samenleving niets om voor te vechten of om ruzie over te maken. Het oplossen van schaarste is ieders verantwoordelijkheid.

Er zijn in mijn ideale samenleving geen naties die geregeerd moeten worden omdat de mensen in mijn ideale samenleving slechts 2 wetten respecteren:

1. We helpen elkaar om onze levensstandaard te beschermen en indien nodig te verbeteren.
2. We passen onze levensstandaard op zo’n manier aan dat het geen onnodige schade toe brengt aan de natuur.

Als we allen zouden beseffen dat dit de enige twee richtlijnen zijn die we nodig hebben om een optimaal leven op de aarde mogelijk te maken dan hoeft dit ook niet worden afgedwongen.

De huidige samenleving draait voornamelijk op het uitwisselingsprincipe. Geven en nemen moet in balans zijn. Als ik dit voor jou doe dan moet je mij dat teruggeven. Als je dat niet doet dan is dat niet eerlijk en dan voel ik mij ongelukkig.

Dit is een niveau van bewustzijn waar de mensheid een onwaarschijnlijk lang tijd in is blijven hangen en nog altijd in verstrikt zit. Voor wat hoort wat. Het is het fundament van onze huidige samenleving.

Het resultaat is ruzie, oorlog en vernietiging op een schaal die niet meer te overzien is. Ik wil hier niet beweren dat een evenwicht proberen te vinden tussen geven en nemen verkeerd zou zijn. Wij beschouwen dit als rechtvaardig en als we het niet doen zien we het als misdadig.

Om in harmonie te kunnen leven moeten we dit niveau ontstijgen. De oplossing is pure naastenliefde. Als je van iemand houdt en daarom veel voor hem of haar doet wil je dan dat hij of zij net zoveel voor jou doet? Als je van je kind houd en een groot deel van je leven investeert in dat kind wil je dan dat je kind later net zoveel voor jou doet? Als je andere mensen helpt wil je dan dat zij jou net zoveel helpen? Als dit zo is dan zit je gevangen in het uitwisselingsprincipe.

In mijn ideale samenleving hebben we dit principe achter ons gelaten. In mijn ideale samenleving functioneren we op onvoorwaardelijke liefde voor elkaar en de samenleving in zijn geheel.

Onvoorwaardelijke liefde is het bewustzijnsniveau dat nodig is om in volledige harmonie te kunnen leven. Omdat iedereen elkaar helpt zonder iets terug te verwachten krijgt ook iedereen de hulp die nodig is om samen te kunnen leven.

Dit is hoe het leven eruit kan zien in de toekomst. Het is perfect mogelijk ook al lijkt het je op dit moment misschien nog compleet absurd.

Laten we samen een samenleving bouwen waar iedereen zijn unieke bijdrage kan en wil leveren om zo tot een menswaardige samenleving te komen. Hopelijk kunnen de principes die ik in dit artikel heb weergegeven hiertoe bijdragen.